سازمان های کارگری نماینده کارگرانند، نه میانجی روابط کار!
با روند روزافزون بحران‌های همه‌جانبه و در راس آنها بحران اقتصادی و تاثیر آن برواحدهای تولیدی مخاطرات جدی زندگی کارگران ایران را با شدت و سرعت کنترل ناپذیری فرامیگیرد، این روزها شاهد انتشار اخباری حاکی از اخراج، بیکاری، صدها هزار نفر از کارگران بخش های مختلف صنایع و معادن چون خودرو سازی‌ها و قطعه سازان بخش های وابسته به صنایع مکانیزه و کشاورزی چون کشت و صنعت های هفت تپه و مغان، زمزمه‌ی واگذاری های بی‌رویه وخصوصی سازی هدایت‌شده ازجمله 600 شرکت زیرمجموعه شستا(شرکتهای سازمان تامین اجتماعی) و سایر شرکتهای دولتی از صنعتی، کشت و صنعتی ها و خدماتی چون شرکت واحد اتوبوسرانی در تهران تا صنایع فولاد و شرکتهای تابعه نیشکرهفت تپه در خوزستان، تاثیرات مخرب ناشی از افزایش نرخ ارزهای خارجی و بی اعتباری وکاهش ارزش پول ملی و تاثیر آن در بی ثباتی و توقف تولید در صنایع پترو شیمیایی، ورشکستگی قریب الوقوع شرکت های تولیدی صنایع پلاستیک بنا به اظهارات رییس اتحادیه سازندگان و فروشندگان پلاستیک ونایلون، ورشکستگی تولیدکنندگان کفش به علت نبود مواد اولیه و بیکاری ناشی از آن تا اخراج بیش از سه هزار کارگر کارگاه های طلا فروشی بنا به اظهارات اتحادیه طلا و جواهر، هزاران گزارش از بدهی های حقوق و دستمزد معوقه کارفرمایان به کارگران دربخش های مختلف صنعت و خدمات و بنگاه های تولیدی بیانگر تله ای از فقر و فلاکتی‌است که کارگران و زحمتکشان را درخود اسیر کرده وخواهدکرد.
درباره این سایت